Bert, de snertvlieg, stapte voorzichtig van de rand van de soepkom op de lepel. Hij plaatste zijn linkervoorpootje op een dobberend stuk worst en stapte volledig over. Hij schoof zijn slurpsteeltje uit en proefde zorgvuldig. "Mmm, had wel een béétje minder zout gekunt." Niettemin: hij slurpte wat soep naar binnen en ging daar vrolijk mee door totdat hij een harde stem hoorde.
"Jééms!"
Bert keek omhoog en zag twee boze, blauwe ogen en een perfect geverfde mond met samengeknepen lippen boven de kom zweven..
"Oh, die Jeems is er ook nooit als je hem nodig hebt! Dán doe ik het zelf wel."
Er kwam een rode klauw op Bert af. De klauw greep de lepel en schepte het stuk worst op met Bert erbij. Hij probeerde op te vliegen maar dat lukte niet. Help! Zij pootjes waren te zwaar geworden door de soep! Hij fladderde wanhopig. Toen hoorde hij het venster open gaan en voelde dat hij vloog, zonder vleugels. Het stuk worst viel naar beneden. Bert belandde ernaast, op het terras. Met een 'zo!' en een klap werd het venster gesloten. Bert krabbelde op. Hij likte zijn pootjes schoon.
Soep. Daar had hij voor vandaag wel genoeg van gehad.